Sekretne życie pszczół - Sue Monk Kidd

Już niejednokrotnie spotkałam się ze stwierdzeniem, że to nie my wybieramy książki, ale książki wybierają nas. Po przeczytaniu „Sekretnego życia pszczół” zaczynam w to naprawdę wierzyć. Raczej nie miałam specjalnie na uwadze tego tytułu, ale dzięki Marcie z bloga "Wymarzona książka", powieść sama wpadła w moje ręce. Marta, serdecznie Ci za to dziękuję. :-)

Dawno nie spotkałam się z tak klimatyczną powieścią. Zagłębiając się w jej kolejne strony, mogłam przenieść się w czasie do napiętnowanej rasizmem Ameryki lat 60. XX wieku, poczuć lejący się z nieba skwar Karoliny Południowej i usłyszeć miarowe brzęczenie pszczół robotnic ze skąpanej w słońcu pasieki…

14-letnia Lily ma wiele powodów do rozpaczy. Jej matka nie żyje, a ona prawdopodobnie niechcący przyczyniła się do jej śmierci. Teraz mieszka z surowym ojcem i swoją czarnoskórą opiekunką Rosaleen, wiodąc życie uzależnione od humorów apodyktycznego rodzica. Wszystko zmienia się, kiedy pewnego dnia Rosaleen zostaje aresztowana, a Lily pomaga jej uciec. Zrządzeniem losu trafiają do trzech pszczelarek, które otaczają je opieką, dają schronienie i z czasem nawet zastępują rodzinę.

Tłem powieści jest rasizm, dominujący w Ameryce w 1964 roku, ale i nadchodzące powoli zmiany społeczne, które zapewniają m.in. prawo do głosowania czarnoskórym. Spotyka się to niekiedy z negatywnymi reakcjami białych Amerykanów. Dlatego na porządku dziennym staje się napastowanie „kolorowego” idącego do urny czy chcącego obejrzeć film w kinie, wśród samych białych widzów. Niestety, rasizm i niechęć działają też w drugą stronę, co tylko potęguje społeczne niepokoje.

Autorka miała oryginalny pomysł na książkę, poprzez zastosowanie motywu przewodniego w postaci… oczywiście pszczół. Każdy rozdział okraszony jest cytatem z naukowej pracy o pszczołach, opisujący ich życie, pracę i zwyczaje. Cytat ten jednocześnie trafnie odnosi się do treści danego fragmentu oraz do zachowań ludzi. Jest to zabieg stylistyczny, który moim zdaniem w niesztampowy sposób spina powieść w ciekawą i symboliczną klamrę.

„Sekretne życie pszczół” jest pełną kolorów historią o tym, co w życiu najważniejsze. Sue Monk Kidd opowiada, że ani pigment w skórze, ani brak miłości czy przeżyte cierpienia, nie mogą decydować o naszej wartości czy możliwościach spełnienia marzeń. Te uczucia bowiem mamy głęboko w sobie. Czasem tylko musimy poznać właściwe osoby, by je odkryć i przestać bać się życia.

Ulubione cytaty: 

„Ciało wyczuwa różne rzeczy na długo przed tym, zanim pojmie je umysł”.

„Świat ofiarowuje  nam czasami coś takiego: krótką przerwę, kiedy nad ringiem rozbrzmiewa gong i idziemy do narożnika, gdzie ktoś opatruje nasze poobijane życie”. 

„Historie trzeba opowiadać, inaczej umrą, a kiedy umrą, nie będziemy pamiętać, kim jesteśmy i po co istniejemy”.

„Trzeba marzyć o rzeczach, o których nigdy się nie słyszało”. 

„Wybór tego, co ma znaczenie, jest najtrudniejszą rzeczą pod słońcem”.

„W gruncie rzeczy nie trzeba być w czymś najlepszym, Lily, wystarczy, że się to kocha”. 

„(…) kiedy nadchodzi pora śmierci, trzeba umrzeć, a kiedy nadchodzi pora życia, trzeba żyć. Nie udawać, że się żyje, ale żyć pełną piersią i nie bać się życia”. 

Tytuł: „Sekretne życie pszczół” 

Autor: Sue Monk Kidd 

Tłumaczenie: Andrzej Szulc 

Wydawnictwo: Literackie 

Data wydania: 19 marca 2015 

Ilość stron: 350 

Moja ocena: 9/10