5 plus pytań do… Agaty Kołakowskiej

Z okazji Dnia Kobiet przygotowałam dla Was pierwszy z serii nowych postów na blogu. Będą to rozmowy z pisarzami pod tytułem „5 plus pytań do…”. Skąd nazwa? Idea jest taka, że ja zadaję pisarzowi pięć pytań, a Wam proponuję, byście zadali jedno, dodatkowe od siebie. Pisarz wybierze to najciekawsze jego zdaniem pytanie, na które odpowie, a wybrany czytelnik dostanie w nagrodę książkę.

Na pierwszą rozmówczynię wybrałam Agatę Kołakowską, której „Niewypowiedziane słowa” ostatnio totalnie mnie zachwyciły. I to właśnie nowy egzemplarz tej powieści, który ufundowało wydawnictwo Prószyński i S-ka, jest do wygrania. Wystarczy zadać w komentarzu własne pytanie (do 30 marca) i podać swojego maila.  Zatem… zapraszam do udziału. :-) 

1) Jesteś bardzo młoda, a masz już na koncie 9 książek. Kiedy zrozumiałaś, że pisanie to jest TO? 

Bardzo wcześnie, bo już w dzieciństwie zauważyłam, że przelewanie myśli na papier, spisywanie wymyślonych historii, sprawia mi przyjemność. Myślę, że wszystko zaczęło się od pamiętnika, który kupiła mi mama. To w nim opisywałam swoje dziecięce przeżycia, czasem porządnie je ubarwiając. Pamiętam, że w szkole bardzo lubiłam pisać wypracowania i nigdy nie były dla mnie przykrym obowiązkiem do odbębnienia (szczególnie jeśli temat dawał nieco więcej swobody). Pamiętam, jak w podstawówce pani od polskiego dała możliwość napisania podczas ferii zimowych wypracowania na ocenę. Było to zadanie dla chętnych. Podała kilka tematów, a jako że nie potrafiłam się zdecydować, napisałam na wszystkie. Tak… do pisania zawsze mnie ciągnęło. :-) 

2) W „Niewypowiedzianych słowach” czwórka bohaterów staje na rozstaju życiowych dróg i musi dokonać poważnych wyborów. Jak uważasz: naszym życiem kieruje przypadek czy przeznaczenie? A może jesteśmy kowalami własnego losu? 

Myślę, że przypadek odgrywa w naszym życiu sporą rolę. Jednak to my decydujemy jak zareagujemy na różne wydarzenia i jak poprowadzimy nasze życie. Sama nie wiem, czy dobrze jest wierzyć w przeznaczenie. Z jednej strony jest to koncepcja dość wygodna, z drugiej także przerażająca. Generalnie, uważam, że jesteśmy jak liście rzucone na morskie fale. Woda nami targa, zatapia, przewraca, a my musimy się starać, aby, mimo wszystko, wypłynąć na powierzchnię i dryfować dalej. 

3) Twoi bohaterowie są doskonale psychologicznie rozrysowani. Skąd ta znajomość meandrów ludzkiej natury? Interesujesz się psychologią? 

Od zawsze bardzo pilnie przyglądałam się ludziom. Bacznie obserwuję, zastanawiam się nad tym, dlaczego ktoś postąpił tak, a nie inaczej. Dlaczego jest taki, jaki jest. Zdaję sobie sprawę, że wszystko jest wielowymiarowe i nic nie jest oczywiste. Ludzie są wypadkową warunków w jakich wyrośli, wzorców, z których czerpali, własnej osobowości, życiowych doświadczeń. W takiej mieszaninie nic nie może być proste. Chyba można powiedzieć, że interesuję się psychologią, ale jedynie amatorsko. Po prostu ludzie mnie fascynują. 

4) Podobno na studiach dziennikarskich nauczono Cię, jak umiejętnie zmieścić w minimum słów maksimum treści. Jak wygląda u Ciebie ten proces tworzenia powieści? 

Istotnie na studiach uczono nas poszanowania słowa i nie szafowania nim na lewo i prawo. I choć przy pisaniu książek używam nieco większej ilości słów, niż to absolutnie niezbędne, to do tej pory nie lubię, gdy tekst jest przegadany.

Proces pisania powieści zawsze zaczyna się od pomysłu. Kiedy już jakiś mam, oglądam go z różnych stron, aby się upewnić, czy na pewno jest dobry. Później pracuję nad wykreowaniem bohaterów. Jak zauważyłaś, staram się by byli dobrze skonstruowani od strony psychologicznej. To dla mnie ważne, aby bohater był realistyczny, taki z krwi i kości. Jego powody działania muszą skądś się brać i dokądś prowadzić. Zabieram się za pisanie, dopiero kiedy zrozumiem swojego bohatera i w niego uwierzę. Szkicuję wtedy zarys fabuły, ale bez szczegółowego planu, bo lubię zostawiać sobie nieco swobody. A później, jest to już najzwyczajniejsza w świecie dłubanina. Słowo po słowie, zdanie po zdaniu. Oczywiście podczas tego procesu towarzyszą mi różne emocje. Od entuzjazmu, poprzez złość, znużenie, aż po zadowolenie z wykonanej pracy. 

5) Mam wrażenie, że zawód pisarza (jak chyba żaden inny w aż takim stopniu) narażony jest na nieustanną krytykę. Śledzisz opinie o swoich książkach na blogach recenzenckich? A jeśli tak, czy masz swoje ulubione? 

Faktycznie, raczej nie zdarza się, żeby powiedzieć dentyście zaraz po tym, jak założył nam plombę, że wiercił dzisiaj jakoś niemrawo, albo pani w sklepie, że w ogóle nam się nie podobał sposób, w jaki sprzedała nam ser. Ale cóż… taki już los osoby, która zdecydowała się coś tworzyć i pokazywać to światu. Z czasem można się przyzwyczaić do krytyki. Jeśli jest konstruktywna, może się jeszcze do czegoś przydać, gorzej jest z krytyką, za pomocą której ktoś ewidentnie chce jedynie poprawić sobie nastrój.

Przyznaję, że czytuję recenzje zaraz po premierze. Chcę wiedzieć jak książka została odebrana, czy czytelnicy znaleźli w niej to, co chciałam przekazać. Cenię sobie Przegląd czytelniczy Magdaleny Majcher, oraz portal propagujący rodzimych pisarzy Książka zamiast kwiatka. Niebieska zakładka właśnie dołącza do tego grona. :) 

:-)