Ezotero. Córka wiatru - Agnieszka Tomczyszyn

„Ezotero” trafiło do mnie za sprawą konkursu w Obsesyjnej Biblioteczce. Bardzo się ucieszyłam z wygranej, ale i trochę obawiałam treści książki. Doczytałam bowiem, że jest o magii i czarach, a mi z tymi tematami nie jest (delikatnie mówiąc) po drodze. 

Na szczęście okazało się, że „Ezotero” zawiera w sobie dużo więcej. Poza wątkiem magicznym i fantastycznym, występuje tu też zagadka zabójstwa sprzed lat, kwestia skomplikowanych relacji pomiędzy matką a córką oraz motyw życiowego zagubienia. Może dlatego, że nie spodziewałam się za wiele, książka zaskoczyła mnie na plus. :-) 

Jest to opowieść o dziewczynie, która nosi niespotykane imię - Latte i mieszka z matką o równie niezwykłym imieniu - Filena. Za sprawą wielu tajemnic Fi oraz jej chęci odgrodzenia córki od świata, obie żyją we własnym mikroświecie. Dopiero po pewnym incydencie, Latte wychodzi z odosobnienia i tworzy własną przestrzeń. Jednocześnie poznaje nowych przyjaciół, a wręcz całą plejadę ciekawych osobowości: oderwanego od rzeczywistości Janka, charyzmatyczną Glorię, przystojnego Emila oraz parę ekscentrycznych projektantów: Kornela i Tosię. 

Wraz z poszukiwaniem przez młodych ludzi różnych dróg życiowych, pojawiają się motywy mandali i wywoływania duchów. To, co początkowo było jedynie zabawą, stanie się później znakiem rozpoznawczym głównej bohaterki. Będzie się musiała zmierzyć z nowymi umiejętnościami w magicznym i realnym świecie oraz rozwikłać zagadkę tajemniczych zabójstw, w tym m.in. własnego ojca.  

Choć „Ezotero” jest debiutem Agnieszki Tomczyszyn, autorka umiejętnie bawi się konwencjami, miksując motywy i gatunki literackie. Śmiało miesza świat czarownic, sabatów i paranormalnych zjawisk z elementami kryminalnymi oraz rozterkami egzystencjalnymi. Znajduje nawet miejsce na wątek miłosny osadzony w realiach świata bezwzględnych współczesnych mediów. 

Mimo wielości wątków, jest to opowieść napisana bardzo zgrabnie, której dużym atutem jest zakończenie. Jednak kolejny raz odkładam książkę z pewnym niedosytem. Czytało mi się ją miło i szybko, ale nie poruszyła mnie do głębi. W ogóle brakuje mi ostatnio naprawdę porywających historii, do których chciałabym wielokrotnie wracać. Takich, jak: „Przeminęło z wiatrem”, „Jane Eyre” lub „Jeździec miedziany”. O „Ezotero” myślę, że wkrótce zapomnę. Pozostaną mi w pamięci jedynie trafne cytaty na temat podejścia do życia, rozwoju i czasu, które chętnie przytaczam poniżej. 

Ulubione cytaty: 

„Świat wcale nie jest taki, jak nam się przedstawia, tylko taki, jakim my go odbieramy”. 

„Większą dumą i wartością w naszym życiu będzie nawet jedna rzecz, którą wykonamy perfekcyjnie, wiedząc, że była warta włożonego wysiłku, niż tysiąc takich, których będziemy się później wstydzić”. 

„To smutne, że po siedemdziesiątce wszyscy wyglądają tak samo i ich życiowym priorytetem jest zupa na obiad. Ciekawe, czy gorzej przeżywają to osoby, które miały fascynujące i niezwykłe życie, a teraz wiedzą, że to się skończyło, czy też te, które mają świadomość niewykorzystanej szansy…”. 

„Cały świat, który nas otacza, jest jedynie odbiciem naszego wnętrza, dlatego możemy go w sobie zmieniać i ulepszać, żeby stał się taki, jak chcemy”. 

„Rozwój to nie korzystanie z otrzymanego dobra, ale pomnażanie go”. 

„Wszystko jest tylko teraźniejszością, która jeszcze się nie wydarzyła”. 

Tytuł: „Ezotero. Córka wiatru”     

Autor: Agnieszka Tomczyszyn    

Wydawnictwo: MG  

Data wydania: 17 czerwca 2015   

Ilość stron: 267  

Moja ocena: 6/10