Cześć, co słychać? – Magdalena Witkiewicz

Czy jest tak, że człowiek w okolicach czterdziestki staje na rozdrożu? Zaczyna podsumowywać swoje życie i zastanawiać się, czy czegoś nie przegapił? Jeśli mowa o tzw. „kryzysie wieku średniego”, to ja stereotypowo mam przez oczami obraz łysiejącego pana w czerwonym ferrari z młodą blondynką u boku. :-) Natomiast Magdalena Witkiewicz bierze na tapetę kryzys czterdziestoletniej żony i matki.

Zuza, bohaterka „Cześć, co słychać?”, mimo że nie może narzekać, jak ułożyło się jej życie, i tak mocno przeżywa ostatni rok przed swoimi magicznymi urodzinami. Za sprawą spotkania z dawnymi szkolnymi przyjaciółmi, powracają wspomnienia jej pierwszej miłości i utraconych szans. Kim byłaby dzisiaj, gdyby została z Pawłem? Jak potoczyłyby się ich losy, gdyby podjęli inne decyzje?

Rozmowy przy drinku oraz odnalezienie w piwnicy u rodziców magicznego pudełka sprawiają, że ożywają wspomnienia. Mając poukładany świat, szczęśliwe małżeństwo i dwie wspaniałe córki, Zuza nie zamierza jednak od razu rzucać się w wir romansu. Bo może da się zjeść ciastko i mieć ciastko? To odwieczne pytanie ludzkości zaczyna coraz częściej nurtować kobietę i prowadzi do… No właśnie, do czego? Przekonajcie się sami. :-)

Jak już wielokrotnie podkreślałam, warto czytać książki Magdaleny Witkiewicz. Zawsze mam silne poczucie, że jej historie nie są wyssane z palca, lecz w jakiś sposób zaczerpnięte z prawdziwego życia i wnikliwej obserwacji ludzkich zachowań. Dlatego mimo lekkiego tonu, autorka zawsze przemyca ważne przesłania. Tym razem próbuje m.in. odpowiedzieć na pytanie, czemu jest tak, że „Najbardziej smakuje to, czego nie możemy mieć”?

„Cześć, co słychać?” jest książką do „połknięcia” w dwa wieczory i moim zdaniem idealną na urlop. Daje do myślenia i skłania do refleksji nad życiowymi decyzjami. Kim jesteśmy mając dwadzieścia lat, a kim czterdzieści? Czy stajemy się zupełnie innymi osobami? Jest tu naprawdę wiele ciekawych przemyśleń na temat przemijania.

Jeśli mam się do czegoś przyczepić, to zabrakło mi jedynie odrobiny pisarskiej magii, którą zawierała poprzednia książka autorki „Po prostu bądź”. Tym razem było mniej wzruszeń i mniej przejmujących momentów. Mimo to bardzo polecam – zwłaszcza fanom literatury kobiecej. I dodatkowy plus daję za edukowanie, jak powinno się prawidłowo używać języka polskiego, przytaczając poniżej cytat. Dziękuję pani Magdaleno za te cenne słowa odnośnie zwrotu „ubierać buty”, który niestety słyszę notorycznie… :-) 

„O tej samej porze odbierałam dzieci ze szkoły, tak samo poprawiałam im czapki i szaliki, tak sama poganiałam, mówiąc <ubierzcie buty> i tak samo się łapałam na tym, że przecież butów się nie powinno ubierać, tylko wkładać. Kto, jak kto, ale polonistka nie powinna tak mówić”.

Pozostałe ulubione cytaty: 

„Gdy mamy czterdzieści lat, często zaczynamy sobie zdawać sprawę, że w większości przypadków jesteśmy kowalami swojego losu. To, jak postępujemy, co robimy w każdej minucie naszego życia jest istotne”.

„(…) w życiu najbardziej pożądane jest to, czego nie lubimy w dobrym kinie. Przewidywalna spokojna fabuła, która powoli prowadzi nas do przodu, bez zwrotów akcji i bez przerażających momentów jest często tak naprawdę naszą wymarzoną życiową drogą. Przekonujemy się jednak o tym dopiero wtedy, gdy dramatyczny zwrot akcji właśnie nastąpił”. 

„Najbardziej smakuje to, czego nie możemy mieć. Nawet jeżeli codziennie jemy przepyszną czekoladę, to czasem zatęsknimy za ziemniakami”. 

Tytuł: „Cześć, co słychać?” 

Autor: Magdalena Witkiewicz 

Wydawnictwo: Filia 

Data wydania: 27 kwietnia 2016 

Ilość stron: 313 

Moja ocena: 8,5/10