Pokalane poczęcia - Natalia Rogińska

Gdybym miała jakikolwiek wpływ na ostateczny kształt tej książki (była np. jej redaktorem, wydawcą, korektorem lub może przyjaciółką pisarki), gorąco sugerowałabym Natalii Rogińskiej usunięcie pierwszego rozdziału. Lub chociażby umieszczenie go na końcu powieści.

Powód? Wyjątkowo antypatyczny bohater, który jest lekarzem ginekologiem spod ciemnej gwiazdy, a przede wszystkim - jak określa go jedna z bohaterek - „seksistowskim burakiem”. Ireneusz (o wiele mówiącym nazwisku Skrobak) irytował mnie od początku, kiedy tylko podzielił się swoim pierwszym niewybrednym komentarzem na temat pacjentek. Potem było niestety tylko gorzej, gdy wyjątkowo sugestywnie i szczegółowo opisywał ich wizyty, wyobrażając sobie przy tym różne rzeczy. Brr…

I kiedy byłam prawie pewna, że nie dotrwam nawet do 20 strony, by nie rzucić z irytacji czytnikiem w kąt, nastąpiła drastyczna zmiana. Kolejny rozdział opisywał już nowych, dużo sympatyczniejszych bohaterów i odsłonił bardziej przystępny styl pisania autorki. Miałam przez to wrażenie, jakbym nagle zaczęła czytać inną, o niebo lepszą książkę.

„Pokalane poczęcia” podzielone są na rozdziały-opowiadania opisujące sytuacje życiowe pacjentek doktora Skrobaka. Greta rozpaczliwie chce doczekać się potomka, ale jej partner prawdopodobnie jest bezpłodny; Agata ma problemy genetyczne; Adriana jest kobietą sukcesu, która nie ma czasu na ciążę, więc planuje wynająć surogatkę; Beata musi pogodzić się ze zdradą męża oraz nieślubnym dzieckiem; z kolei Michalina chce usidlić swojego chłopaka i „niechcący” zapomina o tabletkach. Na moje szczęście sam doktor Ireneusz pojawia się po raz kolejny dopiero na kilku ostatnich stronach.  :-)

Sięgnęłam po tę książkę głównie z sentymentu do serii „Kobiety to czytają!”. Niestety, mimo że książka generalnie (poza tym pierwszym rozdziałem) jest całkiem nieźle napisana, to po około dwóch tygodniach od jej przeczytania z przykrością muszę stwierdzić, że… nie pamiętałam prawie żadnej bohaterki. Musiałam na nowo wertować czytnik, by przypomnieć sobie poszczególne opowiadania.

To dlatego, że do żadnej z postaci się nie przywiązałam. Ich historie też mnie szczególnie nie poruszyły. Choć temat bezpłodności i walki o dziecko za wszelką cenę wpisuje się w modny ostatnio nurt literacki (zaraz obok depresji i chorób nowotworowych), to tym razem czegoś mi zabrakło. Czegoś, co skłania do refleksji i wniosków. Może jakiegoś ukrytego morału lub zgrabnego podsumowania? Nie odradzam jednak czytania „Pokalanych poczęć”, bo mimo kilku wad, nie jest to zła lektura. Mam po prostu do niej bardzo mieszane uczucia. Zresztą, w myśl zasady, że o gustach się nie dyskutuje, istnieje szansa, że akurat odnajdziecie w niej coś dla siebie. 

Tytuł: „Pokalane poczęcia” 

Autor: Natalia Rogińska

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 22 marca 2016

Ilość stron: 304 

Moja ocena: 6/10