Collide - Gail McHugh

„Chcecie bajki? Oto bajka” – pytał Jan Brzechwa w utworze „Pchła Szachrajka”. Od razu skojarzyło mi się to z „Collide”. Bo ten zwrot idealnie, moim zdaniem, określa debiut Gail McHugh. :-) 

To bajka, tylko że dla dorosłych. Występuje w niej idealny książę Gavin, który jest bajecznie bogaty, wygląda zjawiskowo, ma zabójcze błękitne spojrzenie, wyraźnie zarysowane mięśnie ramion i brzucha, złotą opaleniznę oraz miękki jak kaszmir głos. Do tego jest uczuciowy, zaradny, pomocny, rodzinny i bohaterski. Należy do zamożnego świata nowojorskiej socjety, lecz nie jest szczęśliwy z powodu zranionego serca. Do czasu aż pewnego dnia poznaje kopciuszka, czyli Emily.   

Zwykła dziewczyna z Kolorado uchodzi za wielką piękność. I choć autorka nie wyjaśnia, na czym dokładnie owa uroda polega (czy na szmaragdowym spojrzeniu, czy na pomalowanych błyszczykiem ustach?), to Gavin zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia. Również jej wpada w oko „Pan Wysoki, Przystojny i Podniecający” (jak go określa w myślach). Niestety, para nie może być razem z powodu… chłopaka Emily, Dillona. 

To on odgrywa tu postać „złej czarownicy”. Mimo że ściągnął główną bohaterkę do Nowego Jorku, pomagał w ostatnich chwilach życia jej chorej mamie, opłacił szpitalne rachunki i pokrył koszty pogrzebu, to i tak ostatecznie okazuje się być złym człowiekiem. Emily czuje się jednak wobec niego bardzo zobowiązana. I dlatego lawiruje pomiędzy dwoma mężczyznami. 

Na tym mniej więcej polega fabuła „Collide”. Ich jest dwóch, ona jedna. Jeden jest archetypem księcia z bajki, drugi mimo początkowej pomocy, w końcu pokazuje prawdziwą twarz pijaka i damskiego boksera. Wybór jest aż nadto oczywisty, ale nie dla niezdecydowanej Emily.

Przyznaję, że pierwsza część „Collide” trochę mnie zawiodła. Wszystko aż nazbyt przypominało mi znajome motywy z „Kopciuszka”, „Zmierzchu” i „50 twarzy Greya”. Bohaterowie zostali do granic przerysowani, by wiadomo było, kto jest dobry, a kto zły w rozgrywce o serce dziewczyny.

Ciężko mi było znaleźć też cokolwiek odnoszącego się do rzeczywistości, przynajmniej tej polskiej. Na przykład Gavin nie pracował zbyt wiele, a jednocześnie stać go było na mieszkanie na 75 piętrze wieżowca z widokiem na Upper East Side. Kiedy organizował weekendową imprezę w swoim domku letniskowym w Hamptons, przysyłał po gości limuzynę z szoferem. A kiedy potrzebował kupić jakąś rzecz w sklepie, wysyłał po to z samego rana swoją asystentkę. 

Dopiero w połowie książki coś się zmieniło. Mniej więcej w momencie, kiedy Gavin założył zwyczajne ubranie (a nie spodenki lub garnitur od Armaniego), zaczął bardziej przypominać człowieka, a nie bożyszcze i zaprosił Emily na mecz Yankeesów. Wtedy dopiero zainteresowała mnie ich historia miłosna. Z bohaterów jakby „zeszło powietrze” i zamiast taksować siebie wygłodniałym wzrokiem, oceniając jedynie wygląd zewnętrzny, zaczęli się w końcu poznawać. Odtąd z ciekawością śledziłam ich losy i uwierzyłam w tę miłość.

„Collide” na pewno poleciłabym osobom lubiącym oderwane od rzeczywistości love story. Gdzie miłość determinuje dosłownie wszystko. Gdzie mężczyzna staje się dla kobiety „powietrzem” i odwrotnie. Gdzie po pocałunku bohaterowie „rozsypują się na milion kawałków”. Gdzie patetyzm miesza się z sentymentalizmem, a świat literacki jest dużo lepszy od szarości za oknem. Ja odkąd przestałam doszukiwać się w tej historii odniesień do rzeczywistości i zaczęłam ją traktować z przymrużeniem oka, spędziłam całkiem miły czas z książką. W końcu kto z nas nie lubi lub kiedyś nie lubił czytać bajek? :-)

Ulubiony cytat: 

„Czasami niewłaściwe rzeczy prowadzą nas do właściwych ludzi”.

Tytuł: „Collide” 
Autor: Gail McHugh
Wydawnictwo: Akurat
Data wydania: 17 czerwca 2015
Ilość stron: 347
Moja ocena: 6/10