Listy z dziesiątej wsi - Agnieszka Olszanowska

Wiele książek z kręgu literatury kobiecej zaczyna się podobnie. Bohaterce załamuje się życie (zdrada męża, utrata pracy, itd., itp.), następnie wraca ona w swoje rodzinne strony (lub wyjeżdża na koniec świata) i zaczyna wszystko od nowa. Tak jest i w „Listach z dziesiątej wsi”, z tym że nie do końca…

Beatę zdradza mąż, po czym wyjeżdża do Anglii i zostawia ją z dwoma synami. Kobieta, pozbawiona jakichkolwiek środków do życia, przeprowadza się do rodzinnego domu w Zwierzyńcu, gdzie wciąż mieszka jej brat. Próbując zaklimatyzować się w nowym-starym miejscu, powoli staje na nogi. Ten początek przypomina setki podobnych powieści obyczajowych, ale dalej jest już zupełnie inaczej.

To, co wyróżnia „Listy z dziesiątej wsi”, to zaburzony, moim zdaniem, związek przyczynowo-skutkowy. Książka dzieli się na trzy duże części, które bardziej przypominały mi opowiadania niż wynikające z siebie rozdziały.

W pierwszym z nich poznajemy Beatę i jej próby powrotu do życia po uczuciowej katastrofie. Za to w drugim na prawie 100 stron odrywamy się od jej historii, by czytać listy jej babci i pewnego tajemniczego Stacha. Ostatni, najkrótszy rozdział jest już powrotem do głównej bohaterki, ale zamiast sielskiego klimatu wsi, pisarka serwuje nam… psychodeliczną traumę.

Sam zamysł pomieszania opowieści o Beacie i jej babce, jest trafiony. Fabuła opowiadana na dwóch płaszczyznach czasowych sprawdziła się już w niejednej książce, jednak zazwyczaj te czasy płynnie się ze sobą przeplatały. W „Listach” właśnie tej płynności mi zabrakło. Wolałabym, by historia Beaty została co jakiś czas urozmaicona listem babci, niż by była „odcięta” za pomocą jednego, długiego rozdziału, składającego się z samych tylko listów. Wtedy powieść stanowiłaby bardziej spójną całość.

Wszystko to jednak tylko szczegóły w obliczu zakończenia. Dawno nie czytałam końcówki tak szokującej i tak bardzo nie mającej związku z całością. Pozostał po niej tylko niedosyt i niedowierzanie.

Nie zrozumcie mnie źle – nie skreślam całkowicie „Listów z dziesiątej wsi”. Książka ma swoje wady (brak płynności i co najmniej dziwne zakończenie), jednak generalnie jest ciekawie napisana, przedstawia polską wieś w pozytywnym świetle i ma piękny, nostalgiczno-melancholijny klimat. Na pewno nie odradzam, a wręcz z chęcią wymienię się z Wami wrażeniami po lekturze. Jestem bardzo ciekawa, jak Wy odbierzecie tę niestandardową kobiecą literaturę… 

PS. Za możliwość przeczytania „Listów z dziesiątej wsi” serdecznie dziękuję pani Magdalenie z wydawnictwa Prószyński i S-ka. Dostałam tę książkę w przepięknym opakowaniu, nadesłaną przez Pocztę Książkową, co było niezwykle sympatyczną i uroczą niespodzianką. :-)

Ulubiony cytat: 

„Miłości nie można znaleźć na zawołanie”. 

Tytuł: „Listy z dziesiątej wsi”

Autor: Agnieszka Olszanowska 

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka 

Data wydania: 7 lipca 2016

Ilość stron: 295 

Moja ocena: 6/10