Siostra burzy - Lucinda Riley

Czekałam z niecierpliwością na drugą odsłonę magicznej sagi o siedmiu siostrach. Spodziewałam się rzucenia przez autorkę światła na zagadki z poprzedniej części i być może pojawienia się nowych tajemnic. Tymczasem – jak to często w życiu bywa – miało być pięknie, a wyszło jak zawsze. :-)

Co poszło nie tak? Czytając „Siostrę burzy”, miałam wrażenie, że Lucinda Riley stała się niejako ofiarą konceptu, który sobie wymyśliła. Koncept ten zakłada, że akcja wszystkich części sagi zaczyna się w tym samym momencie – kiedy umiera przybrany ojciec siedmiu sióstr, Pa Salt – po czym ukazane są dalsze losy każdej z jego córek. I byłoby to zapewne ciekawe, gdyby nie jeszcze jeden szczegół…

Mianowicie pisarka uznała też, że będzie dobrze, jeśli czytelnicy nie będą musieli czytać jej książek po kolei. Mogą więc wybrać sobie dowolną część sagi, a i tak dowiedzą się, o co chodzi. I niestety w tym widzę największy problem – w praktyce oznacza to bowiem, że pierwsze 80 stron to ponownie wyłuszczanie tego, co już było wyjaśnione w pierwszej części.   

Zatem jako czytelnik, który nie sięga pierwszy raz po tę sagę, musiałam znów przebrnąć przez to, co już doskonale wiedziałam: kiedy i w jakich okolicznościach umarł ojciec sióstr, co się stało, kiedy jego córki przyjechały na pogrzeb do rodzinnego domu, jakie każda z nich ma cechy charakteru i czym się zajmuje oraz czym obdarzył je ojciec w testamencie. Dopiero po wspomnianych 80 stronach zaczyna się dla stałych czytelników sagi tzw. akcja właściwa. 

Obejmuje ona już tradycyjnie dwie płaszczyzny czasowe. W teraźniejszości Ally, żeglarka i flecistka, podąża za wskazówkami zostawionymi jej przez ojca i próbuje odnaleźć swoje korzenie. Druga płaszczyzna czasowa to XIX wiek i historia życia Anny (być może praprababki Ally) – dziewczyny obdarzonej niebiańskim głosem, którą na norweskiej wsi odkrywa „łowca talentów” i zabiera do Christianii.  

Z tych dwóch opowieści zdecydowanie bardziej zaciekawiły mnie losy Anny i można powiedzieć, że na 200 stron, gdzie jest o niej mowa, Lucinda Riley wróciła do swojej pisarskiej świetności. Były dramaty, zwroty akcji oraz nieszablonowi bohaterowie. Pozostałe jednak strony, poświęcone mało wyrazistej Ally, czytałam już bezrefleksyjnie, byle dotrwać do końca. Szkoda, że magia i rozmach z pierwszej części gdzieś uleciały. Być może kolejna odsłona pokaże – czy fabuła sagi faktycznie zmierza w złym kierunku, czy był to tylko chwilowy spadek formy. 

Tytuł: „Siostra burzy” 

Autor: Lucinda Riley 

Tłumaczenie: Marzenna Rączkowska, Maria Pstrągowska

Wydawnictwo: Albatros 

Data wydania: 14 czerwca 2017 

Liczba stron: 575 

Moja ocena: 6,5/10