Lubię farbować wróble - Agnieszka Osiecka, Violetta Ozminkowski

Ktoś kiedyś zapytał mnie, z jakim pisarzem/poetą chciałabym porozmawiać, gdybym miała nieograniczone możliwości wyboru? Odpowiedziałam, że najchętniej spotkałabym się z Margaret Mitchell. Nurtuje mnie, jak potoczyły się dalsze losy Scarlett i Rhetta, i o to właśnie chciałabym ją zapytać.

Violetta Ozminkowski (wieloletnia dziennikarka i redaktorka „Newsweeka”) idzie o krok dalej. Nie tylko marzy o rozmowie z Agnieszką Osiecką, ale dokonuje tego w „Lubię farbować wróble”. I wcale nie przeszkadza jej fakt, że poetka od dawna nie żyje…

Wstęp książki nawiązuje do mglistego, dawnego wspomnienia z kawiarenki na Saskiej Kępie. Violetta Ozminkowski czekała wtedy przy jednym z tamtejszych stolików na swojego rozmówcę (dziś już nawet nie pamięta, kto miał nim być, bo ostatecznie się nie pojawił). Wtedy zresztą jej uwagę przykuło coś innego. Przy oknie, przy porannej kawie, siedziała Agnieszka Osiecka.

Dziennikarka w pierwszym odruchu chciała do niej podejść, ale potem stwierdziła, że jednak nie wypada, że może będzie przeszkadzać, że się wstydzi. Trochę tego do dziś żałuje, dlatego „przewija taśmę” i wyobraża sobie, że jednak przysiada się do stolika Agnieszki Osieckiej. I rozpoczynają szczerą rozmowę o życiu.

„Lubię farbować wróble” jest co prawda fikcyjnym wywiadem, ale bazującym na autentycznych wypowiedziach Osieckiej. Powstał on bowiem w oparciu o ponad sto przeprowadzonych z nią rozmów przez różnych dziennikarzy –  na przestrzeni niemal 30 lat. Ozminkowski nie zmieniała jej słów, za to nadała im całkiem nową formę – właśnie rozmowy dwóch kobiet we wspomnianej kawiarni.   

Pomysł bardzo mi się spodobał. A jak z wykonaniem? Nieźle, choć prawdę powiedziawszy spodziewałam się zachwytu. Panie dużo „rozmawiają” o dawnych partnerach, przyjaciołach i rodzinie Osieckiej. Mowa tu głównie o jej rodzicach, a także o Marku Hłasce i Zbigniewie Cybulskim. Zabrakło mi jednak informacji o samej poetce, o jej osobistych przemyśleniach i spojrzeniu na świat. Owszem, i takie fragmenty się pojawiają, jest ich jednak zdecydowanie za mało.

Czy wynika to z tajemniczości rozmówczyni czy raczej z doboru fragmentów jej wypowiedzi przez autorkę książki? Ciężko mi ocenić, gdyż nigdy wcześniej nie czytałam wywiadów z poetką. Jedno jest pewne – mimo drobnych niuansów „Lubię farbować wróble” i tak przywołuje wyjątkowy klimat dawnych lat i odtwarza niewymuszony urok Osieckiej. Warto zanurzyć się w tę na pół fikcyjną, pół autentyczną rozmowę.

Ulubione cytaty: 

„Bez cudów byłoby nudno na świecie”. 

„(…) nie lubię ludzi, którzy udzielają rad, i sama nie śmiem ich dawać. Na pewno jednak nie należy dać się zwariować – to takie płaskie powiedzenie i przepraszam za banał”.

„Zapytała mnie kiedyś pewna dziewczyna, jaki mężczyzna mi się podoba. Opowiedziałam, że taki, który ma dużo czasu dla kobiety. Niech on będzie biedny, nawet paskudny, ale żeby miał dużo czasu dla kobiety. Żeby z nią gadać, żeby z nią spać, żeby się przytulić – bo czułość jest najważniejsza”. 

„Człowiek potrzebuje w życiu czegoś stałego. Choćby nie wiem jak cygańsko, bujnie czy odkrywczo chciał żyć, potrzebuje stałych lądów, wiernych stworzeń. Od tego zależy jego bezpieczeństwo”.

„Każdy las kiedyś się kończy”. 

„Jeśli w kobiecie jest jeszcze jakaś tajemnica, to ma ona przed sobą więcej przyszłości niż przeszłości”.

„Zmierzcha nie tyle formacja kulturowa, ile nasz sposób życia. W erze komputerów ludzie będą inni. Może bardziej pragmatyczni wyznawać będą większy kult skuteczności niż barwności. Dlatego nadchodzi chyba taki czas, że mamy ochotę opowiedzieć ufoludkom o naszej cywilizacji. Jak się bawiliśmy, o czym myśleliśmy i jakie wartości były nam bliskie”. 

„A w życiu jest coś więcej niż życie”. 

Tytuł: „Lubię farbować wróble” 

Autor: Agnieszka Osiecka, Violetta Ozminkowski 

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 11 października 2016

Ilość stron: 208 

Moja ocena: 8/10