czwartek, 22 marca 2018

Gra singli – Lauren Weisberger


Są tacy pisarze, którzy przez całą karierę „jadą” na jednej książce. Swego czasu magicznym bestsellerem wbili się idealnie w nastroje i oczekiwania społeczne, zdobywając międzynarodową sławę. Co jest kolejnym krokiem po tak wielkim sukcesie? Stworzenie nowego hitu (co niestety zdarza się dość rzadko) lub odcinanie kuponów od swojego osiągnięcia. Nie znam jeszcze dobrze twórczości Lauren Weisberger, ale coś mi mówi, że należy ona do tego typu autorów i jeszcze długo będzie odgrzewała kotlet pod tytułem „Diabeł ubiera się u Prady”.

Skąd te przypuszczenia? Zacznijmy od okładki – niemal każda kolejna książka Lauren nawiązuje graficznie (i to nie tylko w polskich wydaniach) do jej najbardziej znanej powieści. Tak abyśmy mieli 100% pewności, że to coś związanego z „Diabłem…”. Pierwszy haczyk na czytelników już więc mamy.

Kolejny zarzuca sama autorka, operując do bólu znanymi schematami. Nawet w „Grze singli”, pozornie odbiegającej tematycznie od historii jędzowatej redaktor naczelnej, Mirandy Priestly, znów spotykamy demonicznego szefa i kobietę, która jest nim zafascynowana, a potem stara się uwolnić z jego szpon.


Schematyczność i triki mające przyciągnąć naiwnych czytelników to jedna strona medalu. Czym innym jest po prostu kiepska fabuła. Ani emocjonująca, ani ciekawa. Rzekłabym – miałka, choć nie zdziwię się, jeśli wkrótce zobaczę „Grę singli” w zapowiedziach kinowych. Jako fascynującej lektury na wciąż zimne wieczory jednak nie polecam.

Chyba że jesteście wielkimi fanami tenisa i fascynuje Was oglądanie transmisji z Wimbledonu. Bo do tego sprowadza się ta książka: do szczegółowych opisów forhendów, bekhendów, serwisów i gemów. Tego po prostu nie da się czytać…

Na plus zaliczyłabym jedynie rozrysowanie zawiłej sytuacji zawodniczek w świecie tenisa. Ich niezdrową rywalizację, odizolowanie od przyjaciół, życie na walizkach, robienie kariery kosztem założenia rodziny i zmaganie się z dyskryminacją kobiet. Czy jednak niecodzienna rzeczywistość tenisistek jak na pewno wystarczającym powodem na poświęcenie czasu ponad 400-stonicowej nużącej książce? Wątpię.  

Tytuł: „Gra singli”
Autor: Lauren Weisberger 
Tłumaczenie: Maria Gębicka-Frąc 
Wydawnictwo: Albatros 
Data wydania: 28 lutego 2018 
Liczba stron: 448 
Moja ocena: 4/10

8 komentarzy:

  1. Och, szkoda, że to jest taka powtórka z rozrywki. Myślałam, że będzie warto czytać kolejne książki autorki :/

    OdpowiedzUsuń
  2. Dziękuję za ostrzeżenie i szczerość w recenzji.

    OdpowiedzUsuń
  3. Widziałam ekranizację "Diabeł ubiera się u Prady", dobrze bawiłam się w trakcie oglądania, ale po książkę sięgać nie zamierzam. Takie historie lepiej sprawdzają się na ekranie, lekko i przyjemnie przez 1,5 godziny seansu. Z tego względu twórczość pisarki mnie nie ciekawi, więc "Grę singli" też ominę, zwłaszcza że nie miałaś pozytywnych wrażeń po lekturze.

    OdpowiedzUsuń
  4. Szkoda, że książka jest kiepska.

    OdpowiedzUsuń
  5. Jakiś miesiąc temu czytałam "Diabeł ubiera się u Prady" i powiem Ci szczerze, że wciąż się zastanawiam, co tak w tej książce urzekło ludzi :) tak więc po tę autorkę nie mam zamiaru więcej sięgać, ale dzięki za przestrogę :)

    OdpowiedzUsuń
  6. a ja muszę sięgnąć po którąś z tych książek...sama jestem ciekawa czy mi przypadną do gustu...

    OdpowiedzUsuń
  7. Uhuhu :) mi film bardzo się podobał i demonniczna Meryl w głównej roli, ale jakoś ogólnie nie ciągnie mnie do tej autorki

    OdpowiedzUsuń
  8. Jeszcze nie czytałam żadnej z nich :)

    OdpowiedzUsuń